Rozdział Piętnasty.

"Kochana Lauro,
mam nadzieję,że mi wybaczysz,że zmieniłam testament. Wiem, jak bardzo zależało Ci na pracy i mieszkaniu w Los Angeles.
Tym bardziej jest mi przykro,że stawiam Cię w takiej sytuacji. Ale jeśli zostaniesz tutaj i zaadoptujesz Rossie, mój majątek jest Twój.
Wiem,że potrzebujesz tych pieniędzy. W każdym razie jeśli się nie zgodzisz, Rossie znów trafi do swojego domu, gdzie ojciec będzie ją bił.
Jeśli nie Ty, to kto .? Jeśli miałabyś jakiekolwiek kłopoty, zawsze możesz zwrócić się do Ross`a Lynch`a. To dobry i pracowity człowiek.
Powierzyłabym mu opiekę nad małą, ale niestety nie może.
Mam nadzieję,że mi wybaczysz i zrozumiesz moje zachowanie. 
Ucałowania, 
Amelia Collins."
Z niedowierzaniem przeczytała jeszcze raz wzmiankę o Rossie Lynchu.
"Dobry i pracowity". Na pewno, burknęła pod nosem. Miała co raz większe wrażenie,że ciotka steruje jej życiem zza grobu.
Spojrzała w stronę okna, składając starannie list, który rozwiał jej wszelkie wątpliwości. Ciotka zrobiła to z własnej woli.
A Ross nie miał z tym nic wspólnego. Źle go osądziła. Nie stosownie się wczoraj uniosła. Może wypadałoby go przeprosić.
Jej wzrok utkwił na domie Ross`a. Pamiętała go z dzieciństwa. Niewielki,zaniedbany, opuszczony dom,w którym lubiła się bawić.
Wyobrażała sobie wtedy,że jest małą księżniczką a to jest jej zamek.
Na samo wspomnienie u Laury pojawił się mały uśmiech.
Nie zwlekając długo, postanowiła do niego pójść i go po prostu przeprosić.
Zbiegła po schodach na dół i podeszła do kuchni. Na kuchennym blacie stała jeszcze szklanka mrożonej herbaty, którą zaparzyła jej wczoraj  Amanda. Sprawnie wzięła szklankę i udała się za dźwiękiem piły mechanicznej.
Ross był tak pochłonięty swoją pracą ,że nie zauważył kiedy nadeszła. Czekając,aż skończy spostrzegła,że jest zgrabny,silny,świetnie zbudowany i umięśniony..
-O nie Lauro, nie będziesz sprawdzać jego mięśni. Zapomnij.!-zaczęła karcić się w myślach.
Gdy tylko Ross skończył pracę, nie ukrywał zdziwienia. Przyglądał się jej z zaciekawieniem, nic nie mówiąc.
Prze chwilę panowała cisza.
-Dzień dobry.-w końcu się odezwał.
-Cześć,pomyślałam,że chce Ci się pic.
Ujął szklankę i zaczął pic nie spuszczając z niej wzroku. Wyraźnie potrzebował czegoś do picia.
Natomiast Laura w tym samym czasie z przyjemnością mu się przyglądała. Zajęty piciem Ross nie zauważył tego.
Jej wzrok wodził po jego zgrabnej szyi (chyba tak powinna brzmieć poprawna forma. O.o -od aut.),po szerokich ramionach, opalonym ciele, aż w końcu zatrzymał się na opiętych,spranych spodniach i utkwił nieco niżej.
Zmieszana szybko podniosła oczy. Blondyn przyglądał się jej lekko rozbawiony. Zmieszała się wtedy jeszcze bardziej.
-Dziękuje.-powiedział,oddając jej pustą szklankę.
-Nie ma za co. Ale nie przyszłam tutaj tylko po to ,żeby dać Ci szklankę mrożonej herbaty..
-Jeśli masz zamiar znów się ze mną kłócić i zarzucać mi ohydne oszczerstwa, to lepiej daruj sobie.-jego ton znów przybrał chłodu.
-Nie, nie chcę się z Tobą kłócić, tylko...-nie dokończyła bo przerwał jej głośny krzyk o pomoc dobiegający z ulicy.
Spojrzeli na siebie wymownie, po czym biegiem ruszyli w stronę dobiegającego hałasu. Kiedy byli już na miejscu, widok zmroził im obojgu krew w żyłach.
Na środku ulicy leżała mała dziewczynka, o bardzo jasnych blond włosach. Była cała zakrwawiona. A nad nią pochylała się starsza kobieta, która prawdopodobnie wzywała pogotowie.
Laura natychmiast podbiegła do dzieci i wybuchła głośny płaczem. Leżącą blondynką okazała się być Rossie, jej mała Rossie.
 Ross, który jako jedyny starał się zachować zimną krew, zaczął wypytywać co tu się stało. Zszokowana kobieta opowiedziała mu,że była świadkiem jak dziewczynka przechodziła
 przez ulice, kiedy rozpędzony samochód ją potrącił.
 Wtedy Lau wybuchła kolejną porcją łez, tuląc do siebie bezwładne ciało swojej córeczki.
 -Nie mogę Cię stracić. Jesteś mi tutaj potrzebna. Oprócz Ciebie nie mam tutaj nikogo.-mówiła do siebie przez łzy.
 Pogotowie bardzo szybko się zjawiło , zabierając Rossie do szpitala w Denver.
 Laura nie zważając na uczucia jakimi żywiła Ross`a postanowiła z nim pojechać . W szpitalu dowiedzieli się,że dziewczynka ma liczne złamania i straciła dużo krwi, przez co musi być natychmiast operowana.
Laurze ugięły się nogi. Momentalnie poczuła się jakby siła do życia ją opuściła. Ross szybkim ruchem złapał ją i posadził na krześle.
-Dlaczego właśnie mnie to spotyka.? Dlaczego.?-jęknęła do siebie.-Najpierw ciocia, teraz Rossie.
-Lauro, wiesz,że to nie Twoja wina.-spojrzał na nią spod swoich długich rzęs, tuląc do siebie.
Dziewczyna była na tyle zszokowana i zdesperowana, ze nie odrzuciła jego gestu natychmiastowo. Wtuliła się wręcz w jego tors i łkając,czekała na najgorsze.
-To co chciałaś mi powiedzieć wcześniej.?-zagaił,żeby tylko brunetka się nie zadręczała.
Laura niechętnie oderwała się od umięśnionej klatki blondyna i spojrzała mu w oczy.
-Chciałam Cię przeprosić, za to,że Cię posądziłam o omotanie mojej cioci.-wydusiła z siebie.- Już wiem,że tak nie było.
-Jak na to wpadłaś.?
-Amelia napisała mi list, w którym wszystko wyjaśniła. Tylko jest jedna rzecz, która nie daje mi spokoju.
-Jaka.?
-Ciotka napisała,że powierzyłaby Ci adopcje Rossi, ale Ty nie możesz. Czemu.?
Ross spojrzał na nią z lekkim  uśmiechem.
-To proste, Rossi jest uczulona na sierść psów, a tak się składa,że na podwórku mam ich kilka.
-Po co Ci tyle psów.?-powiedziała lekko kpiąco.
-Prowadzę schronisko dla psów.
-Coś takiego.-pokręciła z niedowierzaniem głowę.-Psiarnia Lynch`a.
-Dokładnie. Kupno,sprzedaż,tresura.-wyrecytował,jakby czytał ogłoszenie.
-Nareszcie wiem o Tobie coś więcej.
Ross chciał jej coś dopowiedzieć, ale nie zdążył bo przerwał mu lekarz, który właśnie wyszedł z sali operacyjnej.
-Mam dobrą i złą wiadomość, pani Marano.

***

Hej, hej Pysie. :*

Rozdział 16 już o 19 lub 20. :)

Na razie łapcie 15-sty. ;)

Maddie Moon.